Για την αγάπη της γυναίκας
Νίκος Εγγονόπουλος, Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π᾽ αγαπάμε
Thomas Edwin Mostyn, Γυναίκα. 1925.
Νίκος Εγγονόπουλος, Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π᾽ αγαπάμε
Ημέρα της γυναίκας αύριο... Για αυτό, επαναφέρω μία παλιότερη ανάρτησή μου με "ύμνο δοξαστικό για τις γυναίκες π'αγαπάμε"ενός σύγχρονου Έλληνα ποιητή και ζωγράφου, του Νίκου Εγγονόπουλου.
John William Waterhouse, Ιουλιέττα (ή το μπλε κολιέ). 1898. Ιδιωτική Συλλογή.είν'οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν τα ρόδιαέρχονται και μας βρίσκουνετις νύχτεςόταν βρέχημε τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μαςμεσ'τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειάκαι τα κοσμούνεσα δάκρυασαν ακρογιάλια φωτεινάσα ρόδιαείν'οι γυναίκες π'αγαπούμε κύκνοιτα πάρκα τουςζουν μόνο μέσα στην καρδιά μαςείν'τα φτερά τουςτα φτερά αγγέλωντ'αγάλματά τους είναι το κορμί μαςοι ωραίες δεντροστοιχίες είν'αυτές οι ίδιεςορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιώντουςμας πλησιάζουνκι είναι σαν μας φιλούνστα μάτιακύκνοι
Mary E Harding (1880-1903, Δελφινία.είν'οι γυναίκες π'αγαπούμε λίμνεςστους καλαμιώνες τουςτα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουντα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τουςκι ύστερασαν πετούντα καθρεφτίζουν- υπερήφανα ως ειν' -οι λίμνεςκι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρεςπου η μουσική τους πνίγει μέσα μαςτις πίκρεςκι ως πλημμυρούν το είναι μαςχαράγαλήνηείν'οι γυναίκες π'αγαπούμελίμνεςείν'οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν σημαίεςστου πόθου τους ανέμους κυματίζουντα μακρυά μαλλιά τουςλάμπουνετις νύχτεςμεσ'στις θερμές παλάμες τους κρατούνετη ζωή μαςείν'οι απαλές κοιλιές τουςο ουράνιος θόλοςείναι οι πόρτες μαςτα παραθύρια μαςοι στόλοιτ'άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τουςτα χρώματά τους είναιτα λόγια της αγάπηςτα χείλη τουςείναι οήλιος το φεγγάρικαι το πανί τους είν'το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :είν'οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες
είν᾽ οι γυναίκες π᾽ αγαπάμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν᾽ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μέσ᾽ σ᾽ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν᾽
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π'αγαπούμε είναι σα δάση
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π'αγαπούμε είναι σα δάση
Bertha Wegmann (Danish, 1847-1926), Δάσος στο Τύρολο.
είν'οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν'οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν'ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε
έχουνε οι γυναίκες π'αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ'όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν'πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ'όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π'αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ'εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία
είν'οι γυναίκες π'αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν'οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν'ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε
έχουνε οι γυναίκες π'αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ'όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν'πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ'όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π'αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ'εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή Έλευσις (1948).
Ν. Εγγονόπουλος, Μορφή μιας γυναίκας.