Ασφόδελοι και Υάκινθοι
G. Hitchcock, Γυναίκα σε λιβάδι με υάκινθους. Ιδιωτική Συλλογή.
Harold Harvey, Aσφόδελοι και νάρκισοι. Ιδιωτική Συλλογή.
Γιώργος Σεφέρης, Ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους
G. Hitchcock, Γυναίκα σε λιβάδι με υάκινθους. Ιδιωτική Συλλογή.
Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους·πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους.Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών·γι’ αυτό σωπαίνουν5 ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουνπαρὰ δῆμων ὀνείρων, παρὰ δῆμων ὀνείρων. Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξωκι α φωνάξω—Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή10 σηκώνοντας ένα χεράκι μαβιού μωρού της Αραβίαςή ακόμη τα πατήματα μιας χήνας στον αέρα. Είναι βαρύ και δύσκολο, δε μου φτάνουν οι ζωντανοί·πρώτα γιατί δε μιλούν, κι ύστεραγιατί πρέπει να ρωτήσω τους νεκρούς15 για να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω.Αλλιώς δε γίνεται, μόλις με πάρει ο ύπνοςοι σύντροφοι κόβουνε τους ασημένιους σπάγγουςκαι το φλασκί των ανέμων αδειάζει.Το γεμίζω κι αδειάζει, το γεμίζω κι αδειάζει·20 ξυπνώσαν το χρυσόψαρο κολυμπώνταςμέσα στα χάσματα της αστραπής,κι ο αγέρας κι ο κατακλυσμός και τ’ ανθρώπινα σώματα,κι οι αγάπανθοι καρφωμένοι σαν τις σαΐτες της μοίρας25 στην αξεδίψαστη γηςσυγκλονισμένοι από σπασμωδικά νοήματα,θα ’λεγες είναι φορτωμένοι σ’ ένα παμπάλαιο κάροκατρακυλώντας σε χαλασμένους δρόμους, σε παλιά καλντερίμια,οι αγάπανθοι τ’ ασφοδίλια των νέγρων:30 Πώς να τη μάθω ετούτη τη θρησκεία; G. Hitchcock, Γυναίκα σε λιβάδι με υάκινθους. 1890-1899. Ιδιωτική Συλλογή. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι η αγάπηέπειτα έρχεται το αίμακι η δίψα για το αίμαπου την κεντρίζει35 το σπέρμα του κορμιού καθώς τ’ αλάτι.Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι το μακρινό ταξίδι·εκείνο το σπίτι περιμένειμ’ ένα γαλάζιο καπνόμ’ ένα σκυλί γερασμένο40 περιμένοντας για να ξεψυχήσει το γυρισμό.Μα πρέπει να μ’ αρμηνέψουν οι πεθαμένοι·είναι οι αγάπανθοι που τους κρατούν αμίλητους,όπως τα βάθη της θάλασσας ή το νερό μες στο ποτήρι.Κι οι σύντροφοι μένουν στα παλάτια της Κίρκης·45 ακριβέ μου Ελπήνωρ! Ηλίθιε, φτωχέ μου Ελπήνωρ!Ή, δεν τους βλέπεις;—«Βοηθήστε μας!»—Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη. Τράνσβααλ, 14 Γενάρη 1942 Berthe Morisot, Ασφόδελοι. 1885. Λορέντζος Μαβίλης, Λήθη Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει, μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι. Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση· μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει, ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε. Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται. Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι, πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται. Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι, τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν: Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν. Harold Harvey, Ασφόδελοι. Μη στοχαστείς πως ήρτα αργά κοντά σου. Είναι κρυφός ο δρόμος μου και δεν τον ξέρουν οι άλλοι. και χρόνια τώρα, ανήξερά Σου, είμαι για Σένα ο αδερφός, οπού Σου σιάζει μυστικά το προσκεφάλι... Κι’ αν απ’ την όχτη φαίνεται πως έρχομαι, όπου τη νευρή των τόξων μου τανύζω με πείσμα, ενάντια στην οκνιά που με κυκλώνει τη μιαρή, μα αληθινά, γυρίζω από την όχτην όπου ανθούν οι θείοι μονάχα ασφοδελοί κι’ όπου σαλεύει μόνο όποια μορφή αναδύθηκε για μένα ως πλέρια ανατολή μέσ’ απ’ τον τέλειο πόνο... Εκείθεν’ έρχομαι σ’ Εσέ, που ο θάνατός μου κ’ η ζωή διπλό μου φέγγει αστέρι. μα γίνοντ’ ένα μέσα μου και τα τυλίγει μια πνοή σα Σου κρατώ το χέρι, και συλλογιέμαι πως δεν ήρτα αργά κοντά Σου (με το φως ή το σκοτάδι αν πρόλαβα), τι φτάνω απ’ τ’ ακρογιάλι αυτών που μ’ ετοιμάσανε να Σού ‘μαι ο άξιος αδερφός, και νά ‘μαι πλάι Σου πάλι... Harold Harvey, Ασφόδελοι. Ιδιωτική Συλλογή. Harold Harvey, Μαζεύοντας ασφόδελους. Ιδιωτική Συλλογή. G. Hitchcock, Γυναίκα σε λιβάδι με υάκινθους. 1890. Ιδιωτική Συλλογή. http://www.artnet.com/artists/harold-harvey/past-auction-results https://www.wikiart.org/en/berthe-morisot/daffodils https://www.bonhams.com/auctions/21467/lot/19/ . |
