Στην εξοχή το καλοκαίρι
Αυτός ο πίνακας του αγαπημένου Ρώσου ιμπρεσιονιστή Konstanin Korovin (1861-1939) με γοητεύει. Μέσα από την ανοιχτή εξώπορτα της εξοχικής αγροικίας διακρίνουμε μία γυναικεία φιγούρα μάλλον να ποτίζει...η βλάστηση είναι πυκνή και το χρώμα της έρχεται σε αντίθεση με το σκοτεινό χρώμα του ξύλινου του εσωτερικού σπιτιού. Απεικονίζεται η ιδιωτική στιγμή της οικιακής εργασίας μίας τρυφερής γυναικείας μορφής, της οποίας το πρόσωπο δεν αποκαλύπτεται. Αίσθηση γλυκύτητας, απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης αποπνέει η εικόνα και ίσως μυστηρίου... Παρακολουθούμε το βλέμμα ενός άγνωστου θεατή, κρυμμένου στο εσωτερικό του σκοτεινού δωματίου.
Konstantin Korovin, Καλοκαίρι στο χωριό. 1895. Πινακοθήκη Tretyakov. Μόσχα. Υπέροχες φωτοσκιάσεις και παιχνίδι χρωμάτων...Το φως από την ανοιχτή πόρτα φωτίζει το δάπεδο του δωματίου και αφήνει να διαγραφούν λεπτομέρειες από την απλή επίπλωση του σπιτιού.
...και θυμήθηκα ένα μάλλον "άγνωστο"ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη για το σπίτι μίας φίλης. Από τα ανέκδοτα ποιήματα της Πολυδούρη.
Μαρία Πολυδούρη, Το σπιτάκι της
(Στὴν ἀλησμόνητη Κα Μαρία Ἁγιοβλασίτου)
Μακριὰ ᾿π᾿ τοῦ κόσμου τὴ βοή,
τὸ κύμα ἀγνάντια ποὺ γελᾶ,
τῆς ἐξοχῆς κεῖ ποὺ ἡ ζωὴ
γλυκιά, γαλήνια ἀργοκυλᾶ,
Σὰ μιὰ ζωὴ τῆς ἐξοχῆς,
σὰν τῆς ζωῆς παλμὸς κρυφός,
μέσ᾿ στοὺς ἀνθοὺς κάθ᾿ ἐποχῆς,
καμαρωτό, λευκὸ στὸ φῶς,
ζεῖ τὸ σπιτάκι της. Ζεστὸ
σὰ μία καλόδεχτη ἀγκαλιά,
σὰν ἕνα στόμα γελαστό,
χαϊδευτικὴ σὰ μιὰ μιλιά.
Ἐκεῖ ἡ ζωή της σιωπηλὴ
σκορπιέται γύρω καὶ περνᾶ.
Κάθε στολίδι διαλαλεῖ
τὴ χάρη ποὺ τὸ κυβερνᾶ.
Κ᾿ ἡ καλωσύνη της ψυχὴ
ἀχνὴ σὰν κρίνων εὐωδιὰ
κι᾿ ὁ κάθε λόγος της εὐχὴ
σὰ ν᾿ ἀνεβαίνη ἀπ᾿ τὴν καρδιὰ
![]()
Konstantin Korovin, Καλοκαίρι. Πασχαλιά. 1895. Πινακοθήκη Tretyakov. Μόσχα. Η αυλή του σπιτιού του πρώτου πίνακα θα μπορούσε να είναι αυτή η εικόνα. Η γυναίκα μυρίζει ένα λουλούδι...