Γιάννη Ρίτσου,Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού (απόσπασμα για τις αμυγδαλιές)
και Γιώργου Σεφέρη, Λίγο ακόμα
Αγαπώ πολύ τα ανθισμένα δέντρα της Άνοιξης. Είναι απτό δείγμα της αναγέννησης, σύμβολο του κύκλου της ζωής και της συνέχειας της...σύμβολο του έρωτα και της τόλμης για την "περιπέτεια"της ζωής...
Για αυτό, δύο εμβληματικά κείμενα με θέμα τις ανθισμένες αμυγδαλιές από δύο ποιητές, βασικούς εκπρόσωπους της νεωτερικής ποίησης, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Γιώργο Σεφέρη.
William Henry Holmes, Ανοιξιάτικα άνθη. 1927. Smithsonian Art Museum.
Απόσπασμα από το Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού του Γιάννη Ρίτσου
…ΤΗ ΝΥΧΤΑ οι μυγδαλιές με τ’ άσπρα τους φορέματα περάσαν κάτου απ’ τα παράθυρα μας αργές και λυπημένες, όμοιες με κείνα τα χλωμά κορίτσια του ορφανοτροφείου όταν γυρίζουν από μια μικρή εκδρομή την Κυριακή, πιασμένες δυό δυό απ’ το χέρι, χωρίς να μιλάνε, χωρίς να βλέπουν τ’ άστρα που φυτρώνουν ένα ένα μες στον ίσκιο, μακρινά κι ευτυχισμένα. Αύριο θα στείλουμε τις μυγδαλιές περίπατο στο ακροθαλάσσι να πλύνουνε τα πρόσωπα τους απ’ τη σκόνη της λύπης μας. Και το βράδυ που θα γυρίσουν χαρούμενες, θα μας φέρουν τα πρώτα μας λόγια πλυμένα στη θάλασσα, κι εμείς θα κλαίμε στο ανοιχτό παράθυρο απ’ τη χαρά μας που μπορούμε να κλαίμε.
John William Godward, Τοπίο με ανθισμένη αμυγδαλιά. 1876. Ιδιωτική Συλλογή.
Γιώργου Σεφέρη, Λίγο ακόμα
ΚΓ' από τοΜυθιστόρημα (1935)
Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὶς ἀμυγδαλιὲς ν᾿ ἀνθίζουν.
Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὰ μάρμαρα νὰ λάμπουν,
νὰ λάμπουν στὸν ἥλιο
κι ἡ θάλασσα νὰ κυματίζει.
Λίγο ἀκόμα, νὰ σηκωθοῦμε
λίγο ψηλότερα.
Sorolla y Bastida, Ανθισμένη Αμυγδαλιά. 1889. Μουσείο Sorolla. Μαδρίτη.
Γιώργος Ιακωβίδης (1853-1932), Αμυγδαλιές. Ιδιωτική Συλλογή.